ارتباط احساس تنهایی با کیفیت خواب در سالمندان مقیم خانواده و سرای سالمندان شهر تبریز

پیش‌زمینه و هدف: کیفیت خواب پایین و احساس تنهایی در سالمندان با بسیاری از مشکلات جسمی و روانی ارتباط داشته و سبب افزایش نیاز به خدمات مراقبتی می­گردد. همچنین ممکن است محیط زندگی سالمندان نیز بر این متغیرها تأثیرگذار باشد. لذا مطالعه حاضر باهدف تعیین ارتباط احساس تنهایی و کیفیت خواب در سالمندان مقیم خانواده و سرای سالمندان شهر تبریز (با تمرکز بر مقایسه بر اساس محیط زندگی) انجام گرفت. مواد و روش کار: در مطالعه از نوع مقطعی توصیفی همبستگی حاضر، 400 نفر از سالمندان مقیم خانواده و سرای سالمندان ساکن شهر تبریز شرکت داشتند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌ای 3 بخشی شامل مشخصات جمعیت شناختی؛ مقیاس کیفیت خواب پیتسبرگ و مقیاس تنهایی جمع‌آوری شد. تجزیه‌و‌تحلیل داده­ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی شامل ضریب همبستگی پیرسون، آزمون تی مستقل و تحلیل واریانس در SPSS(v.16) انجام گردید. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که میزان احساس تنهایی در سالمندان مقیم خانواده در مقایسه با سالمندان مقیم سرای سالمندان به‌طور معنی‌داری کم‌تر و میزان کیفیت خواب در سالمندان مقیم خانواده در مقایسه با سالمندان مقیم سرای سالمندان به‌طور معنی‌داری بیشتر بود (001/0p<). همچنین بین احساس تنهایی و کیفیت خواب هم در سالمندان مقیم خانواده (006/0,p= 145/0r=) و هم در سالمندان مقیم سرای سالمندان (001/0,p< 305/0r=) ازنظر آماری ارتباط معنی‌داری وجود داشت. بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به بافت فرهنگی اجتماعی ایران، آموزش به خانواده‌ها در مورد بازنگری در سپردن سالمندان به سرای سالمندی، ضروری می‌باشد. به‌علاوه توصیه می‌شود برنامه‌های جامعی به‌منظور بهبود کیفیت و افزایش امکانات محیطی و رفاهی، مشابه نمودن محیط سرای سالمندی به محیط خانواده افراد تا حد امکان و نیز ترغیب خانواده‌ها و دوستان فرد سالمند به سرکشی منظم به فرد مدنظر قرار گیرد.